کجارو: چرا هواپیما در هنگام فرود با ضربه به زمین می‌نشیند؟

در فرود هواپیما، چه چیز باعث تفاوت یک لیز خوردن نرم روی باند یا یک ضربه کوباننده روی زمین می‌شود؟ اگر شما هم با هواپیما به مسافرت رفته باشید شاید یک فرود بد را تجربه کرده اید. اما علت این اتفاق چیست؟در ادامه خاطره یک فرود بد را از زبان یکی از خالبانان بوئینگ ۷۵۷ آمریکای بخوانید

خلبان:

یک شب زیبا با هوای صاف بود که بوئینگ ۷۵۷ ما در شیکاگو به زمین نشست. کاپیتانی که من با او پرواز میکردم ۱۱ سال بود که با این خط هوایی کار می‌کرد. او تجربه‌های پرواز زیادی داشت؛ در هواپیمای ۷۴۷-۴۰۰ به‌عنوان افسر یکم پرواز کرده بود، اما حالا در ۷۵۷ به‌عنوان کاپیتان، جدید بود.

در ۷۵ مایل فرودمان برای نشستن روی باند، او به طور غیرمنتظره‌ای دریچه‌های هوا را کشید و دماغه هواپیما را خیلی بیهوده بالا برد، طوری که فکر می‌کرد حالت مناسب فرود آمدن و دید جلوی هواپیماست. این تکنیک مناسب برای فرود آوردن یک ۷۵۷ نیست و سرانجام هم فرود نافرجام بود. کاری که او کرد این بود که ما را در موقعیت ۴۰ فوت بالای باند فرود متوقف کرد و در واقع هواپیما را از آسمان روی آسفالت پرت کرد. خوشبختانه هیچ کس آسیب ندید و به هواپیما هم نقصی وارد نشد. این فرود بد‌ترین فرودی بود که من در طول ۳۵ سال پرواز نظامی و تجاری تجربه کرده بودم.

من یک ساعت آینده بعد از فرود را صرف تعلیم کاپیتان کردم که چطور تکنیک‌های اولیه فرود آمدن را روی ۷۵۷ پیاده کند. متأسفانه او همان اشتباه‌ها را در طول سه پرواز آینده‌اش هم انجام داد. پس از آخرین مرحله کار ما با یکدیگر من این گزینه را در اختیارش گذاشتم که برای آموزش‌های بیشتر خودش داوطلب شود یا اینکه گزارش کارش به خلبان ارشد داده شود. خوش‌بختانه او اولی را انتخاب کرد و در آن هفته یک دوره دیگر با یک تعلیم‌دهنده آموزش دید.

فرود آمدن امن و نرم با یک هواپیمای جت عظیم‌الجثه بسیار چالش‌برانگیز است، به خصوص که متغیرهای زیادی هم درگیر باشند. اولین و مهم‌ترین عامل، تجربه خلبانی است که هواپیما را فرود می‌آورد. خلبان‌های خطوط اصلی هواپیمایی آمریکا در یک دوره زمانی تنها مجاز به پرواز با یک نوع هواپیما هستند. وقتی خلبانی به درجه ارشدی در یک شرکت هوایی می‌رسد، برای افزایش دستمزد به هواپیماهای بزرگ‌تر یا برای رفتن از افسر یکم به کاپیتانی به هواپیماهای کوچک‌تر ارتقا پیدا می‌کند. میزان تجربه به دست آمده وابسته به ساعت پرواز در بعضی هواپیماها متفاوت است.

آب و هوا، بادهای مخالف، وضوح دید و آشفتگی‌های هوایی هم توانایی خلبان‌ها برای فروود را تحت تأثیر قرار می‌دهد. علاوه بر این متغیر‌ها، خلبان‌ها خود ممکن است برتری‌هایی در فرود آوردن نسبت به هم داشته باشند؛ خلبان‌هایی هستند که هواپیما را تمام راه تا رسیدن به زمین پرواز می‌دهند، در حالی که بعضی درکی از حس هوا ندارند.

حتی بهترین و با تجربه‌ترین خلبان ها هم گاهی فرودهای خشن داشته‌اند. من خودم چندتایی از این تجربه‌ها داشته ام. معمولا این اتفاق وقتی پیش می‌آید که خلبان تازه با هواپیمایی پرواز کردن را شروع کرده و هنوز دقیقا به رفتار هواپیما نزدیک زمین مسلط نیست. دلیل دیگر می‌تواند بادهای شدید مخالف به همراه کوتاه بودن باند فرود باشد. در چنین شرایطی خلبان باید هواپیما را به زور روی باند نگه دارد که در منطقه زمین نشستن کمتری باقی بماند.

اینها شرایط خطرناکی نیستند، چرا که هواپیما‌های مسافر‌بری طوری ساخته شده‌اند که شرایط خیلی فراتر از یک فرود سخت را متحمل شوند. اما ورای نگرانی برای آسیب به هواپیما، وظیفه خلبان این است که مسافران را به امن‌ترین و راحت‌ترین حالت ممکن به مقاصدشان برساند. رسیدن به یک فرود نرم یکی از راه‌هایی است که خلبان ها می‌توانند توانایی و نکته‌بینی خودشان را در آن نشان دهند و چیزی است که همه خلبان‌ها برایش در تلاش هستند.

مقالات مرتبط: